Ik ben nu halverwege mijn rondreis van een maand door Maleisië en Java. Als er iets is wat ik tot nu toe van deze reis geleerd heb, is het wel dat de realiteit niet voorspelbaar is.
In Nederland hebben we ongelofelijk ons best gedaan om alles zo voorspelbaar en veilig mogelijk te maken. Treinen rijden volgens vaste schema’s, overal is internet beschikbaar, er zijn heel weinig afgelegen plekken en ziekenhuizen zijn overal in de buurt. Hierdoor kunnen we het idee krijgen dat de werkelijkheid voorspelbaar is, behapbaar. Een rondreis door Azië prikt snel door die illusie heen.
Tijdens ons verblijf in Maleisië verbleven we een paar nachten in Kuala Tahan, een dorpje dat grenst aan het oudste regenwoud ter wereld, de Taman Negara. Toen we een tweedaagse jungletour aangeboden kregen waarbij we de rivier konden bevaren, uren door de jungle konden hiken en in een grot konden overnachten waarvan de lokale bevolking dacht dat er een geest rondwaarde, wisten we dat we het juiste avontuur hadden gevonden.
We wisten dat het een pittige hike zou worden, dat we het voer van muggen en bloedzuigers zouden worden en niet heel veel slaap zouden vatten in de grot. Tijdens de wandeling gebeurde er echter iets wat geen van ons had kunnen voorzien. Mijn vriendin had nog last van haar zwakke enkel, en terwijl ik goed oplette of ze zich niet verzwikte, ging ik zelf hard door mijn enkel. We waren echter al langer dan twee uur onderweg, en we moesten voor het donker bij de grot zijn als we niet wilden verdwalen. Plotseling werd ik geconfronteerd met de onzekerheid, de onvoorspelbaarheid van het bestaan. Er was geen keus. Er was geen mobiel bereik, geen dokter en geen optie om terug te gaan. Ik kreeg een stok in mijn handen geduwd en slikte wat pijnstillers. Het was verre van een comfortabele hike (we moesten nog zo’n 3 uur, en de volgende dag nog terug), maar gelukkig was ik niet zo hard misgestapt dat ik niet kon lopen.
Toch was het confronterend. Ik (of iemand anders) had ook mijn voet kunnen breken. Of er had een tak op ons hoofd kunnen vallen. Hoe was het dan verder gegaan? De gids vertelde later dat er tijdens een van zijn tours een meisje was overleden. Ze was alleen buiten de grot gegaan en was later dood aangetroffen. Ze hadden haar acht uur lang terug gedragen naar het dorp.
In Nederland zijn we zo gewend dat alles voorspelbaar en veilig is. Maar het bestaan is niet voorspelbaar en veilig. Onze planeet is een rondvliegende klomp aarde in een oneindig uitgestrekt heelal. Er is niets ‘veiligs’ aan. Dat is geen slecht nieuws. Zonder risico geen avontuur. En zonder uitdaging geen groei. Zou een voorspelbaar bestaan niet saai zijn? Ondanks het discomfort heb ik geleerd van deze ervaring, en de beloning was des te groter toen we de grot bereikten. Daarnaast brengt het voor mij verwondering met zich mee. Hoe wonderlijk is dit mysterieuze fenomeen dat wij ‘het bestaan’ noemen wel niet? De uitgestrekte sterrennachten die hier in het verre Azië te vinden zijn getuigen van het wonder van dit alles. Misschien is het bestaan niet bedoeld om begrepen te worden, om voorspelbaar te zijn. Misschien kunnen we de onzekerheid van alles omhelzen.
Heb jij momenten ervaren waarbij je geconfronteerd werd met de onzekerheid van alles? Wat heb je daarvan geleerd?
Over Gerlan: Met een goede dosis nieuwsgierigheid en een vlotte pen nodigt Gerlan je uit om met een frisse en open blik naar de wereld te kijken. Naast zijn schrijfwerk is hij startend therapeut, waar hij in zijn praktijk veel aandacht besteedt aan zingevingsproblemen. Je kunt een kijkje nemen op www.zingevingenvrijheid.nl.
Tweewekelijks een inspirerende overdenking in je mailbox?
Met bijpassende reflectievragen om zelf mee aan de slag te kunnen. Meld je hieronder aan. ⬇️
