“Januari dúúrt altijd zo lang” – een zin die elk jaar terugkeert in deze periode van het jaar. Het is koud, de dagen zijn kort, en alle feestelijke gezelligheid zit er weer op. Niet voor niets is de meest depressieve dag van het jaar, Blue Monday, in januari. De zon schijnt nog steeds niet, de goede voornemens zijn mislukt.
“Tenminste ben ik nog jarig in januari”, hoor ik mezelf dan vaak zeggen, “dan heb ik nog wat om naar uit te kijken”. Maar is er ook een andere manier om naar deze saaie maand te kijken? Kunnen we de kou en traagheid van januari misschien zelfs omarmen?
Leven met de seizoenen
We zouden meer met de seizoenen moeten leven, schrijft monnik en auteur Anselm Grün in zijn boek ‘Leven met hart en ziel’. Hij pleit voor een leven waarin je niet geleefd wordt, maar in harmonie leeft met jezelf. De seizoenen zijn daar een mooi voorbeeld van: elk seizoen heeft zijn kwaliteiten en levensfase: geboorte, bloei, verwelking en sterven. “Kijk naar buiten en je weet wat er binnenin je gebeurt”, zegt Grün. De lente zet aan tot nadenken over onze kiem, wie we echt zijn en kunnen worden. En de winter helpt ons stil te staan bij sterven. Misschien wat minder gezellig, maar ook een onderdeel van het leven.
Winteren
Katherine May beschrijft de winter op een soortgelijke manier in haar boek Winteren. Winter staat voor haar symbool voor moeilijke periodes in haar leven. In haar boek schrijft ze hoe ze daar door depressies van jongs af aan mee leerde omgaan. En ook wat ze daar recent, in een moeilijke periode waar zij zelf en haar man ernstig ziek werden, nog in geleerd heeft.
Winterslaap
We proberen de winter te bevechten, haar tegen te gaan, maar May’s eerste advies juist om de winter toe te laten. Te leven mét de winter en ons erop voor te bereiden. We zouden een voorbeeld kunnen nemen aan de wereld om ons heen. De natuur trekt zich terug in de winter: bomen laten hun blaadjes vallen en dieren gaan in winterslaap. En dat zouden mensen ook moeten doen, door ons leeftempo aan te passen: “doing these deeply unfashionable things — slowing down, letting your spare time expand, getting enough sleep, resting — is a radical act now, but it is essential.”
De kou toelaten
In haar boek nodigt May ook uit om de kou binnen te laten. De kou helpt haar helder te denken als ze het moeilijk heeft, May vergelijkt het met ijs op de zere plekken leggen als je bent gevallen. Why not do the same to life?
Naast de letterlijke kou, moedigt May ook aan om de figuurlijke kou, het verdrietige, toe te laten in het leven. Om niet alleen maar vrolijke, gelukzalige dingen na te jagen, maar ook ruimte te maken voor wat moeilijk is. “Winter is a season when death comes closest” schrijft ze. “We still perceive the presence of those we’ve lost in the silence of those long evenings, and in the depths of darkness that they bring.” Een tijd om stil te staan bij wie of wat je verloren hebt en waarin je geconfronteerd wordt met de donkerte en eindigheid van het leven.
Ja, de winter is niet de meest vrolijke tijd van het jaar. Het staat in schril contrast met de lammetjes in de lente en de volle terrassen van de zomer. Maar juist ook die kou en donkerte hoort bij het leven. Zowel in de seizoenen als in je persoonlijk leven. En daar moeten we mee leren omgaan. Gelukkig in de wetenschap dat het daarna ook weer lente wordt.
Wil je verder lezen?
Tweewekelijks een inspirerende overdenking in je mailbox?
Met bijpassende reflectievragen om zelf mee aan de slag te kunnen. Meld je hieronder aan. ⬇️