Soms zit er zo’n tv-serie tussen waar je geen genoeg van kunt krijgen. Bingen to the max, zeg maar. En voor mij is Suits zo’n serie. Wat kan ik genieten van de spanning en rivaliteit, (werk)druk en successen, vriend- en vijandschap, het winnen en verliezen – kortom: alle hoogte- en dieptepunten op de werkvloer van één van de beste (weliswaar fictieve) advocatenkantoren van New York.
Misschien ken je de serie wel: de briljante jonge kerel Mike Ross (Patrick J. Adams) gaat aan de slag als associate voor de hotshot advocaat Harvey Specter (Gabriel Macht). Het enige probleem: de jonge kerel heeft helemaal geen juridische opleiding afgerond, laat staan op Harvard. Hij begon ooit met een studie rechten, maar werd van de universiteit getrapt door fraude. En dat is exact wat hij tijdens een groot deel van de serie is: een fraud (fraudeur). Als kijker worstel je voortdurend met deze spanning: slaagt hij erin een topadvocaat te worden? Wordt hij ontmaskerd? En wat zijn dan de gevolgen van deze ontmaskering?
Ik zit elke aflevering op het puntje van mijn stoel. Maar ik betrap me vaak ook op de volgende gedachte: Wat doen ze zichzelf aan, deze advocaten? Wat is het doel van dit alles? De advocaten in de serie zijn de crème de la crème. Dat zie je aan de werktijden, de hoeveelheid stress en de hoge salarissen. En het is meeslepend om te zien, alleen als kijker denk ik vaak ook: doe je het nou hiervoor? Is this it? Grote advocatenkantoren vertegenwoordigen grote bedrijven. En dus komt het er vaak op neer: de ene multinational probeert de ander dwars te zitten. Mike en Harvey zijn briljante geesten: moedig, onverschrokken, creatief en onverzettelijk. Toch gebruiken ze hun talenten 99 procent van de tijd voor, zeg, de Apples en Googles van deze wereld. Juist, de bedrijven die al zoveel geld, macht en invloed hebben. De ene multinational tegen de ander.
Als kijker ben ik blij met Suits. En als je het leuk vindt om bij zo’n advocatenkantoor te werken én je bent er goed in: tuurlijk moet je het dan doen. Maar ik ben ook heel blij dat ik zelf niet zo’n baan heb. Want wat voor nut heeft het nou voor jezelf of de mensen om je heen als je namens ING geld aftroggelt van Philips?
Toch vind je absoluut ook mooie vormen van betekenis in Suits. Bijvoorbeeld als de hoofdpersoon Mike een tijdje bij een sociaal loket werkt om mensen zonder grote portemonnee en netwerk te helpen. Of als de hoofdfiguren slaande ruzie hebben en het weer bijleggen. Dan blijkt hun onderlinge vriendschap en verbondenheid toch groter dan geld, macht of prestige. En niet geheel toevallig vind ik dat vaak de gaafste scènes. Ook op een plek waar het alleen maar gaat om winnen, geld verdienen en concurreren is er dus betekenis te vinden. Maar dat gebeurt eigenlijk altijd in relatie met de ander.
In de vorige blog noemden we het al: onze nieuwe campagneposter is uit en hangt overal in Amsterdam. Daarmee willen we ook jou uitdagen om je af te vragen: hoe jaag ik meer betekenis na in mijn leven? Waar zit ‘m dat in en wat heb ik daarvoor nodig?
Als Holy Hubber ben ik niet roomser dan de paus. We werken allemaal ook gewoon om geld te verdienen. Maar vraag jezelf eens af in de komende week: wat geeft betekenis aan mijn leven? Waar leef ik voor – waar doe ik het eigenlijk allemaal voor?
En dat betekent dus niet dat je morgen per se ontslag moet nemen. Want ook in Suits is de vriendschap en verbondenheid soms sterker dan het gekonkel en de miljoenen.
—
We vinden het natuurlijk leuk als je je bevindingen met ons deelt via info@holyhub.nl!🙏🏼
Over Hermen: Met zijn theologische achtergrond en open blik op maatschappelijke ontwikkelingen weet hij oude verhalen met nieuwe gebeurtenissen te verbinden. Mocht je tips, suggesties of vragen hebben, stuur ze via hermen@holyhub.nl.
Wil je verder lezen?
Tweewekelijks een inspirerende overdenking in je mailbox?
Met bijpassende reflectievragen om zelf mee aan de slag te kunnen. Meld je hieronder aan. ⬇️