We schrikken op van een gil. Een vrouw met twee blonde kinderen en een urban arrow kijkt angstig in de richting van het water.

Een paar minuten eerder was ze aan komen fietsen. “Heb je ook havermelk?” had ze gevraagd. Nee, geen havermelk, gewoon zwart, als olie. “Oh laat maar dan.” Lieve, lachende ogen keken ons aan. “Maar goed dat jullie dat doen zeg, voor die daklozen. Moet dankbaar werk zijn!”

Maar dan slaakt ze een gil. “Politie! Wie belt de politie?! Er zit een naakte man in het water!” We kijken om, Gonzales en ome Jos draaien gelijktijdig hun scootmobiel in de richting van de vijver.

“Oh, dat is Seven Seven” zegt Gonzales. Ome Jos trekt een blik bier open en knikt. “Die baddert graag.” Hij wast zich in het kroos tussen de eenden en de zwanen. Rustig als een kat. De vrouw vlucht op haar fiets.

Niemand belt te politie, maar Gonzales begint te vertellen…
Honderduit, over het leven op straat, Over Seven Seven, waar niemand iets van weet, maar die met niemand een geschil heeft. En dat ze op elkaar letten, als broers. “Toch broer?” Ome Jos knikt.

Wanneer Seven Seven zijn kleren weer aanheeft wagen we de stap. “Dag meneer Seven Seven, lust u koffie?” Hij kijkt verbaasd op, zijn baard drupt na. De kat verandert in een leeuw. Hij lacht met zijn witte tanden. “Yes, Yes!”

Samen naderen we, komen dichterbij en nemen voorzichtig naast hem plaats. Gonzales en ome Jos kijken verderop toe. Sevens ogen zijn groen, en om zijn ringvinger prijkt een glinsterende gouden ring. Hij plukt pluisjes uit zijn broek en zijn zware adem piept. Vol ontzag slaan we hem gade.

Ik kijk naar zijn hand en steek van wal. “Die ring.” Hij kijkt, glimlacht en neemt een slok. “Is het een familiestuk?” Zijn glimlach vergaat, zet zijn koffie neer. “No, no family.”

Ik denk aan de stamboom van de Bolhuizen, mijn moeders honderdduizend nichten en neven, ik denk aan mijn broertjes, ik denk aan zwart-witfoto’s in mijn moeders zorgvuldig samengestelde “galerij der groten”.

Seven Seven heft zijn hoofd, sluit zijn ogen en herhaalt “No family”. Dan neemt hij een diepe ademteug en fluistert een woord dat ik niet kan verstaan.
Zijn stem ritselt door het park, als een slang door het water, een eend vliegt op, de zwanen zwemmen rustig verder. Hij kijkt me aan met een blik die ik niet kan lezen en ineens voel ik me een alien, als van een andere wereld.

Een alien uit een wereld van havermelk en honing, urban arrows, lieve, levende broers en moeders. Een wereld die soms zo zoet smaakt dat het vies wordt. Een wereld die soms zo fel is dat het pijn doet aan je ogen. Een wereld die soms lijkt op een peuterschool vol grote mensen die net doen alsof het met speeltoestellen volgebouwde zaaltje de werkelijkheid is. Ome Jos wenkt. Gonzales rijdt een rondje. Deze wereld draait in elk geval door. In stilte verwonder ik me over wat zich verborgen houdt in de stilte.

De vrouw is nu vast thuis. Misschien pruttelt ze na tegen naar lieve, levende man over de blote zwerver in de vijver. “Maar wel goed dat ze dat doen, voor die daklozen… Vast heel dankbaar werk.”

Ja. en dat is het ook, maar het veronderstelt dat men óns dankbaar is, als eenrichtingsverkeer. De dame met de lieve ogen had vast niet bedacht dat ik hoopte dat ze gebleven was en samen met ons, ome Jos, Gonzales en Seven Seven een kopje koffie had gedronken.

Maar dat kan je niet echt uitleggen geloof ik.
Ik blijf toch een soort van alien,
in een vreemde wereld
die door draait.

Dit verhaal is geschreven door Anne Bolhuis. Ze werkt voor het Straatpastoraat van de Protestantse Diaconie Amsterdam. Dagelijks fietsten zij langs de Amsterdamse parken en pleinen met een bakfiets met koffie en broodjes bestemd voor alle mensen die wel even wat warms en een praatje kunnen gebruiken. De praktijk leert dat dit vaak allerlei verschillende soorten mensen zijn. Mensen die dakloos zijn, mensen die niet dakloos zijn en de mensen die daar een beetje tussen in schipperen. Het is bijzonder om te zien hoe verschillende mensen elkaar, in deze momenten, soms een beetje leren kennen.
Wil je meer weten over het Straatpastoraat? Volg hen dan op Facebook of Instagram.

Wil je verder lezen? 

Elke zondag een inspirerende overdenking in je mailbox?

Met bijpassende reflectievragen om zelf mee aan de slag te kunnen. Meld je hieronder aan. ⬇️