Waar moet je in godsnaam met je verdriet naar toe?

Julie (30) en ik (Bas, 57) kennen elkaar van de sportschool in West. We maken allebei deel uit van de ochtendgroep van mensen ‘zonder oortjes in’. Een groepje van heel verschillende mensen, die elkaar tips geven met trainen en tussen de setjes door wat kletsen of slap ouwehoeren.  Julie is de vrolijkerd van het stel. Sprinkhaantje, noemt iemand haar in de groep.

Bijna twee jaar geleden stond haar leven plotsklaps stil.  Julie verloor van het ene op het andere moment haar vader. Hij pleegde suïcide.  Ze had geen woorden voor wat ze voelde. Het was chaos in haar hoofd en in haar hart. Een groot en onbegrijpelijk verdriet viel als een steen in de vijver van haar leven.

Gelukkig bleef ze wel komen. Trainen was een fysieke uitlaapklep voor haar. Tussen de oefeningen door raakten wij in gesprek. Ik ben toch een beetje de sportschooldominee en Julie -uit het katholieke zuiden maar niet kerkelijk betrokken – durfde het gesprek wel aan. Door de maanden heen spraken we over van alles, met steeds meer diepgang. Hangend aan de gewichten deelden we gewichtige dingen die je je niet zomaar met iedereen deelt. We hadden het over al die eerste keren zonder hem, over gemis, over het grote waarom, over zinloosheid en zin, over de fases van rouw, over schuldgevoel, over dingen waar ze nooit bij had stilgestaan maar waar ze nu niet meer omheen kon.  Ze had er nooit bij stilgestaan dat zelfdoding ooit een onderwerp zou zijn in haar leven. Ze was immers opgegroeid in een liefdevol en veilig gezin, zonder zorgen, positief en met het motto ´het komt altijd wel goed´. Ik vond het mooi om te zien hoe ze steeds beter kon verwoorden wat ze voelde en hoe ze ook weer langzaam opstond richting het volle leven. Ze doorliep een proces van sterven, begraven en opstaan. Ik had bewondering voor de manier waarop ze dit proces met hart en ziel aanging. Ik had regelmatig het gevoel op ‘heilige grond’ te staan. ‘Die uitdrukking komt uit de bijbel en betekent: een plek waarvan je beseft dat er dingen gebeuren die het alledaagse te boven gaan, een plek waar de hemel de aarde lijkt te raken.’

Op enig moment zei Julie: Ik besefte pas dat er waarschijnlijk veel meer mensen van mijn leeftijd zijn die meemaken wat ik heb meegemaakt, maar bij God niet weten waar ze er mee naar toe moeten. Mijn reactie was: zou het een idee zijn om een aantal mensen bij elkaar te brengen in een gespreksgroepje? Ruimte maken om je verhaal te delen, stil te staan bij wat je moet achterlaten en begraven maar ook hoe je weer verder kunt, hoe je weer kunt opstaan. Ze zei meteen ja.

Julie is inmiddels zover dat ze haar verhaal graag deelt met anderen, als het hen kan helpen. Na twee jaar kan ze zeggen dat erover praten met anderen zin geeft aan wat ten diepste nog steeds als zo zinloos voelt. Het lijkt haar heel mooi om samen met mij iets te organiseren wat ruimte creëert voor wat wij op de sportschool deden: woorden zoeken voor waar niet zomaar woorden voor zijn.

Voel je je aangesproken? Meld je dan aan voor een serie gesprekken dit najaar, op 2 november, 7 december en 11 januari. Lees hier meer over deze gespreksgroep.